راه‌های جدید

این روزها یک جورِ دیگه دارم قشنگیای زندگی رو حس می‌کنم. حقیقتش وقتی تو کلاس‌هایی که ثبت‌نام کردم حاضر می‌شم و با کلاسای دانشگاه مقایسه‌ش می‌کنم، واقعاً با خودم فکر می‌کنم ما چقدر از عمرمون رو اونجا تلف می‌کنیم. کارهای اساتید واقعاً خیلی ارزشمند و قابل احترامه و من اصلاً این رو زیر سوال نمی‌برم؛ بلکه فضای یادگیری و محتوای یادگیری منظورمه؛ محتواهایی که هیچ‌وقت بدردمون نخوردن و فقط مغزمون رو اشغال کردن.  کلاس‌های بی‌روح و بی‌نتیجه... بدون این که بشه ازشون در زندگی واقعی استفاده کرد.

رابطه ها

#برای_خود_نوشت

- قواعد نگارشی رعایت نشده و ممکنه برای دوستان ِ نویسنده آزاردهنده باشه

 

امشب داشتم پایِ تخته برای خودم انواع روابط رو مورد بررسی قرار میدادم. به یک سری نتایج رسیدم که البته جدید نیست ولی جدیه!

من روابط رو برای خودم به 5 دسته تقسیم کردم.

- خانواده

- عاطفی

- دوستی

- کاری

- آشنایی (در و همسایه، هم کلاسی و...)

مسئله این است :)

خیلی وقتا پیش اومده وقتی در یک بحران کاری قرار گرفتم یا سرم خیلی شلوغ شده، کل کارای دیگه م رو تعطیل کردم و با خودم گفتم هر وقت این کار تموم شد میرم سراغشون. شاید همین اواخر (بعد خوندن کتاب هنر ظریف بی خیالی) به خودم اومدم که اصلا قرار نیست وضع تغییر کنه. من اگر قراره در مسیری که خودم دوسش دارم قرار بگیرم، دائما باید کار کنم و کار کردن هیچ وقت تموم نمیشه. نباید منتظر تموم شدن پروژه ها باشم تا برم سراغ یک تفریح یا کاری که دوسش دارم اما لزوماً به حرفه م مربوط نمیشه. 

قبلنا میخواستم سینما برم، می‌گفتم الان ذهنم درگیر یک پروژه ست

این روزها چه کار می‌کنم؟ 1

- دارم تلاش می کنم کارهای ضروری که مدت هاست پشت گوش انداختم (کارهایی شبیه گرفتن کارت ملی جدید!) رو پیگیری کنم.

- تصمیم گرفتم تا وقتی مطمئن نیستم که قراره با گوشی فیلم ببینم یا پادکستی رو گوش بدم، با خودم هندزفری به بیرون خونه نبرم. شاید برای خیلی ها قابل درک نباشه ولی حالم خیلی بهتر از قبل شده. به دلیل گوش دادن بیش از حد به موسیقی با هندزفری(حتی موسیقی های بسیار زیبا و سنتی از همایون شجریان و شهرام ناظری و...)، یک جورایی دچار اعتیاد بهش شده بودم و من جزء اون دسته افرادی‌ام که باید چیزیو از دسترسم دور کنم تا به اعتیادم برنگردم! خلاصه این که از این اقدام خیلی راضی ام و فعلا قصد دارم بهش ادامه بدم...