دیجیتال مارکتینگ یعنی حاضرجوابی؟

این نوشته بیشتر حالتِ درد دل و شاید غر زدن داشته باشه، به همین خاطر از ابتدا می گم که آگاهانه به خوندن ادامه مطلب بپردازید :)

کلاسِ سئو که تموم شد، وارد بخش دوم کلاس یعنی دیجیتال مارکتینگ شدیم. از ابتدای ترم استادِ سئو بهمون توصیه کرده بود که اهلِ بحث (نه جر و بحث) باشیم و از نقدِ (به‌جای) بزرگان نترسیم.

و من از اون روز خیلی خیلی رو رفتارِ این جامعه حساس شدم. شاید در اثرِ همین توصیه استاد بود که (بعضی) بچه های کلاس حس کردند هرچی صداشون بره بالاتر، دیجیتال مارکترتر هستن! و ضایع کردنِ همدیگه جلویِ جمع یک نقطه قوت برای یک دیجیتال مارکتر به حساب میاد. مخالفتِ الکی با حرفای همدیگه، نشونه استحکام و ثبات شخصیتیه.

و من بعدِ مدت کوتاهی فهمیدم سکوت چه نعمت بزرگیه در این جور مواقع :)

چه اهمیتی داره بقیه فکر کنند کم آوردی در حالی که به اعصابت اجازه آرامش دادی؟

یه روزی یادمه خیلی ناراحت بودم از این که اجازه داده بودم یک نفر تحقیرم کنه و پیش مدیرم مدام نق می زدم که اون الان فکر می کنه منو تحقیر کرده! بهم گفت خب بذار فکر کنه و از این فکرش خوشحال باشه، چی می شه مگه؟

با خودم فکر کردم واقعاً چی میشه مگه؟ اگر یک نفر فکر کنه من رو جلوی جمع کوچیک کرده، چه اتفاقی میفته؟ حتی اگر واقعا کوچیک شده باشم، چی میشه؟ چرا ما عادت کردیم بترسیم و فاجعه‌سازی کنیم؟

امروز در رویدادِ دی‌ام تاک 6، خیلی روز خوبی نداشتم. واقعاً برام کسل‌کننده بود و از رفتنم به اونجا خیلی پشیمون بودم.

نه بخاطرِ این که محتوا بد باشه ولی اونجا جایِ منِ تازه‌وارد به دنیای دیجیتال مارکتینگ نبود (و نه حتی تازه واردِ فعال!)

اطلاعاتی که انقدر برام غریب بود که حس می کردم تا روزی برسه که لازمم بشه، همه‌ش از خاطرم خواهد رفت! (و انتقادم از برگزارکننده‌ش این بود که به جای این که بنویسه برای همه علاقه‌مندان، بهتر بود بگه که برای همه فعالان و متخصصین دیجیتال‌مارکتینگ)

بماند که رویداد واقعاً (به نسبتِ بقیه رویدادهایی که شرکت کرده بودم) بد برگزار شد. نمی دونم وقتی فضا و امکانِ مدیریت 700 نفر وجود نداره، چرا اصرار داریم که هرچی تعداد بیشتر، یعنی کارِ موفق تر! و چرا فکر می‌کنیم حضورِ یک ایونت منجرِ متخصص بیهوده‌ست و هرکسی می‌تونه یک رویدادِ بزرگ برگزار کنه؟ خلاصه این که حسابی افتاده بودم رو دورِ غر زدن و انرژی منفی دادن و گرفتن!

همه این حرص‌خوردن‌ها یک طرف بود و خودم رو نگه داشته بودم چون نمی خواستم با عصبانیت چیزی بنویسم و به توهمِ هرچی داد و بیدادِ بیشتر، دیجیتال‌مارکترِ زرنگ‌تر دچار بشم ولی از پاسخگویی مسئول برگزاری ایونت به کامنت ِ یکی از حاضرین، واقعاً حس کردم گویا این توهم فقط مختصِ تازه به دوران‌رسیده‌ها نیست و دیگه نتونستم سکوت کنم. هرچند بعدش با خودم فکر کردم که شاید می‌شد مهربون‌ترم بود... هم کسی که به جای عذرخواهی، با تمسخر جوابِ انتقاد رو میده مقصره و هم منی که هنوز بلد نیستم خوب انتقاد کنم و فکر میکنم هرچی لحنم تندتر باشه، اثرگذارتر خواهد بود.

هرچی بود تهش با سردرد و کلی ناراحتی و انرژی منفی برگشتم خونه.

یواشکی و درِ گوشی بگم که امروز به این رسیدم باید خیلی قدرِ آدمایی که الان دارم باهاشون کار می‌کنم و ازشون چیزی یاد می‌گیرم رو بدونم. شاید خوبیِ امروز این بود که به همین برسم :)

پ.ن1: خب یه روزایی آدم خیلی دلش می‌گیره. از خودش، از دنیایِ بیرون. همیشه که نباید خندید و خوشحال بود. امروز داشتم یه پستِ تلگرامی در کانال بهترینِ خودت شو می خوندم. لپ کلامش این بود که وقتی غمگینی، بپذیر که غمگینی و ازش فرار نکن.

اگر ما بعضی روزا از ته دل بپذیریم که خیلی غمگینیم و نصف نیمه غمگین نباشیم، می تونیم یه روزایی هم از ته دل خوشحال باشیم و آدم نصف نیمه و خاکستری نباشیم.

وقتی غمگینیم به جای پناه بردن به گوشی موبایل و اینستاگرام و فرار از واقعیتِ موجود، بشینیم از ته دل گریه کنیم تا سبک بشیم. به خودمون حق بدیم که یه روزایی دلمون بگیره، غر بزنیم، درد دل کنیم ولی بهش عادت نکنیم. به منفی بودن و انرژی ِ منفی دادن اعتیاد پیدا نکنیم چون رو یه دورِ جهنمی و باطل میفتیم.

پ.ن2: ببخشید که پراکنده‌گویی شد