راه‌های جدید

این روزها یک جورِ دیگه دارم قشنگیای زندگی رو حس می‌کنم. حقیقتش وقتی تو کلاس‌هایی که ثبت‌نام کردم حاضر می‌شم و با کلاسای دانشگاه مقایسه‌ش می‌کنم، واقعاً با خودم فکر می‌کنم ما چقدر از عمرمون رو اونجا تلف می‌کنیم. کارهای اساتید واقعاً خیلی ارزشمند و قابل احترامه و من اصلاً این رو زیر سوال نمی‌برم؛ بلکه فضای یادگیری و محتوای یادگیری منظورمه؛ محتواهایی که هیچ‌وقت بدردمون نخوردن و فقط مغزمون رو اشغال کردن.  کلاس‌های بی‌روح و بی‌نتیجه... بدون این که بشه ازشون در زندگی واقعی استفاده کرد.

رویاهای نوجوانی :)

اول دبیرستان که بودم و در تب و تاب انتخاب رشته برای سال بعد، بین انتخاب همه‌ی رشته‌های موجود تردید داشتم! چون از هر رشته‌ای، چیزی بود که بهش علاقه‌مند باشم و همین انتخاب کردن رو برام سخت کرده بود.

از رشته تجربی دلم می‌خواست به سراغ داروسازی برم و از رشته ریاضی سراغ نرم‌افزار و از انسانی و هنر و فنی حرفه‌ای هم رشته‌هایی بود که خیلی دوسشون داشتم... نهایتاً چون میونه‌ی خوبی با ریاضی نداشتم (و البته بعدها فهمیدم که اشتباه فکر می‌کردم!) رفتم سراغ تجربی و نهایتاً با قبولی در رشته شیمی، خودم رو آماده کردم برای ادامه دادن در شیمی دارویی و رسیدن به آرزوم!

ولی به مرور زمان همه چیز خیلی تغییر کرد.