تو خیلی خوبی و من حواسم هست :)

ما تا کجا قدرِ آدم‌های اطرافمون رو می‌دونیم؟

چند سالِ پیش که داشتم با یکی از اساتیدم صحبت می‌کردم، لابه لای صحبت‌هاش به موضوع جالبی اشاره کرد؛ اینکه خیلی از اتفاقاتِ ناگواری که برای انسان‌ها میفته، بخاطر قدرنشناسی‌شونه.

آدم‌ها خیلی فراموش‌کارن، یادشون می‌ره کجا بودن و به کجا رسیدن و مهم‌تر از همه این‌که این مسیر رو چجوری طی کردن؟!

بعدِ اون روز، من خیلی وقتا که حس می‌کردم دارم خوبیِ آدما رو فراموش می‌کنم یاد حرف استادم میفتادم...

قرار نیست ما تا ابد خودمون رو مدیون ِ افراد بدونیم و بخاطر این احساس دین، هرکاری ازمون خواستند رو انجام بدیم (منطقی و غیر منطقی) ولی خوبه که حواسمون باشه همیشه بهشون احترام بگذاریم و اگر کمکی هم از دست ما برمیاد، بدونِ چشم‌داشت براشون انجام بدیم.

عبارتِ قشنگ‌تری به ذهنم نمیاد ولی حواسمون باشه وقتی خرمون از پل گذشت، دیگه هرچی بهمون گذشته بود رو فراموش نکنیم.

بعدِ اون روز، من همیشه تلاش کردم به آدم‌های اطرافم یادآوری کنم که حواسم هست چقدر تو زندگیِ من اثرِ خوب گذاشتید. به مناسب‌های مختلف و به طرق مختلف...

با خریدنِ هدیه یا فرستادنِ پیام یا این که در روزی که سال‌گردِ یک اتفاق خوب تو زندگیمه و کسی برای رسیدن به این خوبی بهم کمک کرده، بهش زنگ می‌زنم یا پیام می‌دم که در یک چنین روزی، این اتفاق برام افتاد و ازت ممنونم که باعثش شدی.

آدم‌ها اگر بدونند که چقدر اثرِ مثبت تو این جهان گذاشتند، زندگی‌ براشون خیلی معنادارتر می‌شه و برای اثرگذاریِ بیشتر تلاش می‌کنند.

قدرِ همدیگه رو بدونیم.

ما می‌تونیم دنیا رو قشنگ‌تر کنیم.

می‌تونیم باعث بشیم حس خوب همیشه تو زندگی‌مون جاری باشه.

می‌تونیم حالِ همدیگه رو خوب کنیم.